Arbeiderskind
Geboren en getogen in Losser als echt arbeiderskind, was het niet vanzelfsprekend dat ik na de lagere school naar het Kottenpark ging. Maar ik had wijze ouders....vooral mijn moeder had voor haar tijd een moderne geest. Ook meisjes moesten -als dat er in zat- verder leren.
Mijn vader werkte als wever en ging naast zijn 3 ploegendienst nog vaak voor wat extra centen naar Hassing Overdinkel (hooiblazers) of pakte andere karweitjes op. Dat vond ik toen vanzelfsprekend, ik wist immers niet anders. Maar later kwam terdege het besef wat hij allemaal voor ons over had gehad.
Ik stroomde in op het Lyceum en hoewel ik Grieks en Griekse mythologie prachtig vond, raakte ik bij het latijn al snel de weg kwijt. Dan maar naar het Atheneum. Ik leerde gemakkelijk maar was geen hoogvlieger. Ik was een middelmaatje, met alles.
En ik leerde klassenverschil kennen. Toen ik braaf vroeg of het raam los mocht, werd ik vreselijk uitgelachen. Het is me altijd bijgebleven en dat zegt genoeg. En toen iemand mij ook nog eens neerbuigend uitlegde dat ik als arbeiderskind eigenlijk helemaal niet op het Kottenpark thuis hoorde, in die klas met van Heekjes, ter Kuiles en Geldermannetjes, meende ik door mijn afkomst maar even in het midden te laten er bij te kunnen horen. Hoe dom. Gelukkig kwam ik al snel tot inkeer….. hoezo hoorde ik er niet thuis!? Ik slaagde- nee niet met glans maar met middelmaat – maar dat was wel mijn triomf. Wat ik daar toen geleerd heb was nog veel belangrijker, nl. dat ik niets meer of minder was dan al die anderen.
Ik haalde mijn vakdiploma cafébedrijf, mijn ondernemersdiploma en heb door de jaren heen op verschillende plekken gewerkt. Begonnen op kantoor bij een bouwbedrijf, daarna als directiesecretaresse en secretaresse medisch-agogische dienst op De Losserhof, en van een eigen winkel naar vakgroepsecretaresse (communicatie & onderwijs) bij de Universiteit Twente, belandde ik uiteindelijk bij de muziekschool waar ik 25 jaar met heel veel plezier heb gewerkt.
Ik heb heel veel, maar ook heel verschillende mensen leren kennen. Ze waren mij allemaal even lief of niet-lief ongeacht wat ze deden of hun afkomst. Want mijn gouden motto is: Kijk nooit naar iemand óp, maar ook nooit op iemand néér!
Reageer
Door op Verzenden te klikken gaat u akkoord met onze Privacyverklaring (AVG)