Politiek blijft toch een raar spelletje. Het is heel erg een spel van poppetjes. Ongemerkt kijk je toch naar de persoon en hoe die overkomt in plaats van naar partijprogramma's en partijpolitiek. Denk aan Job Cohen... hij kwam maar niet goed over het voetlicht en sneuvelde uiteindelijk. Iedereen heeft wel zijn voorkeuren. En soms heeft dat niets met politiek te maken..... heel raar maar waar.
Roemer komt sympathieker over dan Agnes Kant, die altijd wat verbeten oogde. Roemer is de goedzak, goedlachs en maatje van iedereen. Zo komt hij tenminste over. Rutte is de joviale schoonzoon die iedereen (?) wel zou willen hebben en Sap... ik zit net naar haar te luisten....daar ontbreekt iets aan en ik weet niet wat. Hardstikke subjectief natuurlijk en het slaat vaak nergens op. Want waar je naar moet kijken is wat een partij doet en waar deze voor staat. En toch maak ik me ook schuldig aan datzelfde poppetjes spel. Uiteraard heb ik politiek gezien voorkeuren. Maar neem Pechtold bijvoorbeeld. Dat vind ik toch zo'n arrogant mannetje. Als ik al wat zou voelen voor D66, dan zou ik vanwege hem al haast niet meer op die partij stemmen. Stom.... maar waar... helaas! Ik zal ze maar niet allemaal opnoemen, dat zou niet eerlijk zijn en nergens toe dienen. Maar, het blijkt maar weer, ik ben niet anders dan de meeste mensen. Oef!
Reageer
Door op Verzenden te klikken gaat u akkoord met onze Privacyverklaring (AVG)